2.3 Durand-Ruel: Charles Destrée
In het Algemeen Handelsblad werd Charles Destrée (1858-1930) in september 1889 omschreven als ‘een zeer bekwaam en verscheidene talen sprekend jongmensch, bloedverwant van wijlen den kunstschilder.’1 In zijn rol als administrateur bij de Wereldtentoonstelling was hij iedere dag in de zalen van de Nederlandse afdeling te vinden om bezoekers ‘met evenveel voorkomendheid als zaak kennis’ te woord te staan. Zijn optreden zou in belangrijke mate hebben bijgedragen aan de gunstige verkoopcijfers van het werk van de deelnemende Nederlandse kunstenaars.2 De bekende kunsthandelaar Paul Durand-Ruel (1831-1922) onderkende deze kwaliteiten en gaf Destrée medio 1890 een positie in zijn galerie, waarin Destrée zich zou ontwikkelen tot diens rechterhand [1]. In december 1890 was Ten Cate voor de eerste keer met werk vertegenwoordigd bij een door Durand-Ruel et Cie georganiseerde groepstentoonstelling van kunstenaars. Ten Cate deed het naast kunstenaars als Albert Besnard (1839-1934) en Emile Friant (1863-1932) zeker niet onverdienstelijk. Criticus André Marty (1857-1928) vond zijn ingezonden studie van het nabij Parijs gelegen Lavallois-Perret zelfs ‘excellente’, terwijl zijn sneeuweffect bewees dat de landschapschilderkunst een belangrijke plaats in de moderne schilderkunst innam [2-3].3
Mogelijk was Destrée de drijvende kracht achter de monografische tentoonstelling van enkele schilderijen, pastels en gouaches bij Durand-Ruel in mei 1891, gelijktijdig met de jaarlijkse Salon. In de zalen aan de rue Laffitte waren, aldus het Algemeen Handelsblad, enkele schilderijen – ‘frissche, goed gevoelde impressies van landschappen en gaarne van steden’ – en ‘voortreffelijke’ pastels en gouaches te zien.4 In de Haagsche Courant stond te lezen dat de Figaro had vermeld dat het werk betrof van ’een zeer talentvolle impressionist van de jonge Fransche school’, Ten Cate daarmee in de lijn plaatsend van de reeds gevestigde impressionist Monet, die op hetzelfde moment bij Durand-Ruel onder meer vijftien van zijn recent vervaardigde Meules (‘korenhopen’) toonde.5 De plaatsing van Ten Cates werk in de directe nabijheid van dat van Monet viel voor de ‘talentvolle [Hollandse] impressionist’ niet in zijn voordeel uit. De Parijse correspondent van het Algemeen Handelsblad prees weliswaar zijn landschappen en stadsgezichten, ‘Het is lief, het is levendig, het is bij uitstek modern, het boeit. Als een Hollandse illustrator, zooals we er in Holland zelf maar weinigen hebben’, maar ‘hoogere kunst’ was toch echt alleen in de naburige zalen te aanschouwen in dat van Monet, die samen met Camille Pissaro het licht in de Franse schilderkunst teruggebracht zou hebben.6
1
H. de Toulouse Lautrec, À la galerie Durand Ruel; v.l.n.r. Prosper Garny, Paul Durand Ruel en Charles Destrée, krijttekening 200 x 125 mm, particulier collectie
2
Siebe Johannes ten Cate
De wandelaar bij Levallois-Perret, 1887 gedateerd
Private collection
3
Etiket van de kunsthandel Durand Ruel op het verso van de pastel ‘De wandelaar bij Levallois-Perret'van Siebe ten Cate